The Dutch take over Cambridge University Real Tennis Club
Vergeet The Boat Race; de enige sportwedstrijd waar het écht om gaat in Cambridge is voor het eerst in 6 jaar gewonnen door de Nederlanders.
Embedded Files
De Nederlandse delegatie was op volle oorlogssterkte, met een groep van 8 enthousiaste real tennissers. Handicaps varieerden van 27 tot 79, ervaring varieerde van 3 jaar tot bijna 4 decennia, maar de passie en vechtlust was bij iedereen maximaal.
Claire, Emily, Philippe en Oskar konden in hun gezamenlijke hutje op de boot al uitgebreid tactieken bespreken en met het boek van Chris Ronaldson onder het kussen dromen over een perfect uitgevoerde Boomerang-serve. Feikje, Marian, Saskia en Andreas deden ondertussen een spelletje “hoeveel Nederlandse titels passen er in 1 auto?” De heer van Leusden zal het antwoord ongetwijfeld paraat hebben; ik raakte zelf bij alle titels van Feikje al de tel kwijt.
Anticipation en mentale voorbereiding op de boot
Real tennis in de voormalig autogarage van Newmarket
Vrijdagochtend rolden we van een nogal verhitte nacht de boot af, richting de eerste ontnuchterende stappen op de real tennisbaan. We hadden de Stenaline praktisch kunnen doorsturen richting Newmarket, gezien alle ondergelopen weilanden en wegen die we onderweg moesten overwinnen. Dankzij een indrukwekkende 400 meter horde van Claire in een tijd van 1 minuut 42, waarbij ze het voor elkaar kreeg om onderweg een viertal scones bij een flabbergasted bakkertje weg te grissen voordat ze met de gebruikelijke elegantie weer neerdaalde op de passagiersstoel van de Massartmobile, kwamen wij nog net op tijd aan voor onze opfriscursus van Newmarket-professional Andrew Knibbs.
Ondertussen was de kampioenenbrigade zich aan het opwarmen in Hatfield, onder toeziend oog van huidig Nederlands kampioen en Hatfield-lid Paul Bollerman!
’s Middags was het dan echt tijd om door te rijden naar ons wedstrijdterrein, de banen van de Cambridge University Real Tennis Club. Zowel de Blue als de Green court waren de hele middag even Orange en lagen volledig tot onze beschikking. Met ongeëvenaard plezier en nog zonder opgezette onderarm konden we ons onderling uitleven en langzaamaan weer onze onkunde ombuigen naar enigszins acceptabele strokes and chases. ’s Avonds werd in de Pint Shop nabeschouwd en bijgetankt, maar ging men toch ook vroeg weer op bed aan. Zaterdag was het immers match day.
Uitgedost met onze prachtige oranje sweat bands, een sympathieke gift van onze gracious hosts, gingen we vanaf 10 uur ‘s ochtends de strijd aan met de, voornamelijk grijze, heren van Cambridge. Op de Green Court kwamen de eerste drie wedstrijden allemaal aan op een beslissende 15e game. Andreas wist zijn single na een valse start (en 7 match points tegen!) nog met 8-7 naar zich toe te trekken. Saskia kon dat kunstje helaas net niet herhalen en trok in de winnende game aan het kortste eind. Oskar keek in de winnende game tegen een 40-0 achterstand aan en dus 4 match points tegen, maar die liet de tegenstander gelukkig 1 voor 1 in het net verdwijnen, en dan toevallig net dat ene net waar je de punten niet mee kunt winnen.
Saskia, hier nog all smiles, met haar tegenstander Charles D'Oyly
Feikje legt aan voor een uitgekiende service
Op de Blue Court had men intussen al een wedstrijd meer gespeeld, onder andere door het voortvarende tempo van Marian, die haar single en dubbel met Claire met zeer overtuigende cijfers binnensleepte. Wellicht zat haar tegenstander John Trapp met zijn hoofd bij de langzaam garende kip die al in de Aga zat voor het grote diner van zaterdagavond.
Feikje had een lastige wedstrijddag en leverde haar single en dubbel met bonus-Nederlander John “Johannes” Bailey helaas in, aan een jeugdige handicapbandit. Ook Philippe kon zijn single niet binnenhalen tegen zijn 72-jarige tegenstander. Zo gingen we met een virtueel gelijkspel de copieuze lunch in…
Na de lunch kwamen echter nog onze geheime wapens: de singles van onze grootste duikboten, Claire en Emily. Beide dames haalden hun wedstrijd met overmacht binnen, terwijl Philippe en Oskar op de Blue Court hun dubbelspel in hoog tempo naar zich toe trokken. Een overwinning was binnen handbereik!
Na een wankeling in de dubbel van Andreas en Saskia en een naar match-fixing riekend verlies van de Bonus-Nederlander in zijn enkelspel stond het echter al gauw weer 7-6, en kwam alles aan op het laatste beslissende dubbelspel. Gelukkig stonden daar de dames met ijzeren zenuwen opgesteld: Emily en Marian haalden het winnende punt binnen en beslisten de eindstand op 8-6 in het voordeel van the Dutch! (Klik hier voor alle uitslagen)
De spanning is te snijden tijdens de lunch in de eetkamer met uitzicht op de Blue Court
De handjes kunnen de lucht in bij de Nederlandse winnaars! (En toch ook nog bij de opponenten, gracious in defeat)
Natuurlijk waren de wedstrijden van zaterdag slechts het voorprogramma van de dag; de echte reden van deze trip was de legendarische dinner party in huize Trapp op zaterdagavond. We hesen onze stramme spieren in de beste kreukvrije hemden en jurkjes die we nog in onze tennistas hadden kunnen proppen en reden richting het zuiden -ehh, noordoosten, naar het pittoreske Swaffham Bulbeck, waar een koortsdroom van Britse pleasantries, Oud-Russische gastvrijheid en een oneindige voorraad prullaria op ons wachtte. Al vroeg Saskia zich hardop af of er in huize Trapp nou echt een grotere verzameling oude troep stond dan in huize Bollerman.
Kombucha naar eigen receptuur
Gelukkig hadden wij zelf een aantal vreemde snuiters bij ons om mee te kunnen in dit eclectische gezelschap. Zo had het clubje dat zich rond de warme Aga in de keuken had verzameld genoeg om de wenkbrauwen over op te trekken toen Saskia, Emily en Claire onder het genot van een goed glas huisgemaakte Kombucha in nauwelijks verhuld Nederlands-Engels praatten over het foursome dat zich in de Australische real tennis wereld aan het misdragen was. In de andere kamer, aan de vierkante eettafel, had Philippe eindelijk zijn droompubliek gevonden voor een oratie over zijn favoriete Engelse idioms. Een van de Britse dames die urenlang aan zijn lippen hing bezweek na een tijdje zelfs en ging languit op drie eettafelstoelen liggen, als ware gegrepen door een nieuwe variant van Beatlemania.
Kortom, op zondagochtend was er weer een stevig ontbijt van Chef Phil nodig om ons te prepareren op de laatste uren court time op Cambridge. Philippe en Oskar kregen nog een kans om hun excellent op elkaar afgestemde dubbelspel te etaleren tegen gastheer Christie en zijn dubbelpartner Giles, alvorens we afscheid namen van onze oude/nieuwe vrienden en met een taartje op schoot in de auto vertrokken naar de laatste bestemming van het weekend, Prested Hall. In afwezigheid van head pro Levi (zich in Australië aan het misdragen) ontving assistant pro Vaughan ons met twee vrijgeboekte banen, waarop we nog 1 keer los konden. Iedereen die nog een gram te halen had haalde die, en de rest genoot simpelweg van de laatste zware klappen met de inmiddels ruimschoots overbelaste onderarm.
Nog 1 keertje dan, op Prested Tennis Club
Onderweg naar de boot nog een koningsmaal bij Kelvedon Spice, en nog maar een laatste keer het glas heffen op een fijn weekend met zijn achten in het prachtige Cambridge. Allemaal op maandag bij thuiskomst weer in het gareel, op naar ons werk, waar we bij het koffiezetapparaat toch echt met geen mogelijkheid konden uitleggen wat we het afgelopen weekend gedaan hadden.
Cheers Marian, Feikje, Saskia, Claire, Emily, Andreas en Philippe: wat een fantastische trip was dit! Same time, same place volgend jaar?
Onze very own Queen of Dutch Real Tennis, Feikje!
De heren van Cambridge kijken nog even hoe groot de handicap-schade is...
Onze dames maken het nachtleven in Cambridge onveilig
De echte ster van het weekend: Pinot!
Google Sites
Report abuse