Leamington Spa Open 2023
Een Nederlands feestje op de oudste club van Engeland!
We arriveerden rond 14.00 uur bij de Leamington Spa Tennis Court, de oudste club van Engeland, sinds 1846. Pas sinds 2005 zijn vrouwen hier welkom om te spelen. Dit was duidelijk te zien aan het verschil tussen de herenkleedkamer, compleet met sauna, en de voormalige opslagruimte die dienst deed als dameskleedkamer.
Na een kennismaking met de professionals, waren we snel toeschouwers bij de wedstrijd van Paul Bollerman en zijn aanstaande vrouw Clare. Door Pauls handicap hadden ze het zwaar en verloren ze hun eerste wedstrijd.
Het werd ons pas in Engeland duidelijk dat we deelnamen aan een handicaptoernooi. We dachten dat het een open dubbelspeltoernooi was waarin we weinig kans zouden maken.
Rond half 5 was het onze beurt om te laten zien wat we konden en of we nog iets hadden opgestoken van Rob Faheys lessen in augustus (we hebben stiekem in de trein naar Leamington nog even de aantekeningen van Kevin doorgenomen). Na vijf minuten inspelen begonnen we aan onze wedstrijd tegen Paul Brennan en Caroline Dixon, beiden in de zestig en twee jaar geleden winnaars van het toernooi. Het ging eigenlijk best goed en we wonnen vrij eenvoudig met 6-2.
Na onze eerste wedstrijd volgde het andere aspect waar de Leamington Club bekend om staat: de welbekende 'derde helft'. Het maakte niet uit welke dag of hoe laat het was, er stond altijd wel iemand met een Engels biertje naast je.
Het eten was voor het hele weekend verzorgd door de club en de klassieke Engelse lunches en diners smaakten voortreffelijk.
Later op de vrijdagavond, na de nodige biertjes, stonden we als fanatiekelingen nog een uur op de baan om zoveel mogelijk speeltijd te benutten. Op het einde kwam een van de leden ons vergezellen. De man in kwestie had al aardig wat biertjes op en belandde zelfs in de ballenmand. Het was een vermakelijke avond.
Op de eerste verdieping van het gebouw waren er ook ruimtes waar we ons konden vermaken met andere spellen zoals pool, biljart en darten. Uiteindelijk zijn we nog even de stad in gegaan en sommigen zijn zelfs teruggekeerd naar de club.
Op vrijdagavond regelden we ook dat we met Tom en Minty mee konden rijden naar Moreton Morell om voor onze andere poulewedstrijden te oefenen en om op een nieuwe baan te spelen die nog niet op onze lijst stond.
De baan ligt op zo'n 20 minuten rijden van Leamington en is ook fantastisch, met een redelijk nieuwe vloer die drie jaar geleden is gelegd. Ze hebben hier zelfs een Amerikaanse squashbaan, een van de laatsten ter wereld.
Rond half 1 speelden we onze tweede poulewedstrijd tegen Fattorini en Rogers, twee clubiconen waarmee we gedurende het weekend veel hebben gesproken. Matt runde de bar en deed veel onderhoud aan de club. Dankzij het oefenen in de ochtend wonnen we gemakkelijk met 6-0. Onze laatste poulewedstrijd was tegen het duo Buckley/Briggs. Ook deze wedstrijd verliep vrij soepel vanwege onze handicap en wonnen we met 6-2.
We begonnen steeds meer in onszelf te geloven en besloten om geld op onszelf in te zetten, elk £10. Helaas waren de kansen al gezakt van 1 op 16 naar 1 op 6 vanwege onze winst in de poule.
Na een heerlijk diner, drankjes, wat grappen van Saskia Bollerman die we in het openbaar uitlegden, hadden we zoveel vertrouwen in onszelf dat we besloten onze vlucht van zondagavond naar maandagavond te verplaatsen.
Ook de zaterdagavond duurde voor sommigen van ons lang, maar was opnieuw geweldig met de clubleden.
Zondag was de dag waarop we moesten bewijzen dat het verplaatsen van de vlucht de moeite waard was. Om 13.00 uur stonden we tegenover Tom en Minty, die we de dag ervoor al hadden verslagen in het vrije spel. We begonnen zelfs met een voorsprong van 15 -15. Ze hadden blijkbaar veel geleerd van de vorige dag, want na een tijdje stonden we 3-2 achter. Gelukkig herpakten we ons en wonnen we de wedstrijd met 6-3.
In de kwartfinale speelden we tegen twee mannen van de club, ook die wonnen we met 6-3. We begonnen te geloven dat we dit konden winnen als we ons spel vasthielden.
De halve finale was tegen Bill en Simon die goed speelden. Er waren veel mooie punten en het publiek was enthousiast, vooral over onze volleys. Blijkbaar heeft lawn tennis toch nog zijn waarde. We wonnen met 6-3.
In de finale stonden we tegenover de Martles, een vader en zoon. Er was veel geld ingezet op dit duo, maar we hadden de bookmaker Charlie Wells aan onze zijde die ons vanuit de 'dedans' voortdurend aanmoedigde. Het werd een prachtige strijd die we dankzij wat foutjes van de zoon en ons degelijke spel naar ons toe konden trekken. We sloegen zelfs hier en daar wat ballen door de benen, puur voor het vermaak van het publiek. We wonnen met 6-2 en mochten onszelf de winnaars noemen van het Leamington Spa Doubles Tournament. We werden hartelijk ontvangen in de bar door alle leden. Na toespraken van de voorzitter en vanuit ons, namen we de beker in ontvangst. Daarna kregen we een zilveren speldje in de vorm van twee real tennisrackets (te zien op de eerste foto in dit verslag). We moeten dit altijd dragen als we daar zijn om te laten zien dat we het dubbelspeltoernooi ooit hebben gewonnen. Die avond sliepen we bij Rachel waar Saskia al een paar dagen verbleef.
Op maandag hebben we nog wat tijd doorgebracht op de club en nog eens 2,5 uur de baan geboekt om zoveel mogelijk real tennis te spelen zolang we in Engeland waren. Kevin kreeg zelfs nog les van Norman, een clublid dat ook een boek heeft geschreven over de geschiedenis van de club. Natuurlijk heeft Kevin het boek meteen gekocht.
Al met al kunnen we terugkijken op een geslaagd weekend en het aanraden aan andere real tennisfanaten die een weekend vol plezier en real tennis willen beleven, naast de Radley-reis natuurlijk.
We zijn volgend jaar in ieder geval weer van de partij om onze titel te verdedigen.
Kevin & Ivar
